Τα καγκουρό δεν είναι τραγούδι, είναι αυτό που βγήκε από μέσα μου κάποια στιγμή για να διώξει το άγχος που είχα… (όχι ότι το έδιωξε)…
Ήταν το άγχος πριν από μια, ας πούμε “Συναυλία – Live”, η οποία τότε θεωρούσα ότι ήταν η καλύτερη στιγμή μου σε σχέση με τη μουσική! Θα κάναμε ένα αφιέρωμα στο Σωκράτη Μάλαμα και στον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Σε γνωστό μαγαζί της πόλής. Εκείνη την εποχή είχε τραγουδήσει σ’ αυτό το μαγαζί η Καλημέρη, ο Θανασάκης, ο Ζερβουδάκης και άλλοι γνωστοί σ’ αυτό το είδος μουσικής… Βρήκαμε και όνομα για το σχήμα! Ε, πως, χωρίς όνομα θα παίζαμε!
Αρχίσαμε και πρόβες. Στις πρόβες περνούσαμε καλά! Στο Στυλίτη, αντί για λαμπυρίδες εγώ έλεγα κατσαρίδες! Στο πάλκο, ζωντανά η Δέσποινα πρόλαβε την τελευταία στιγμή να πει την σωστή λέξη!!!
Εγώ, ως αυτοδίδακτος στη μουσική, όμως, είχα λίγο άγχος παραπάνω από τους άλλους δύο… Τα βράδια καθόμουν και άκουγα τα τραγούδια, ξανά και ξανά. Ήταν τόσο το άγχος μου, που λίγες μέρες πριν τη συναυλία σκέφτηκα:
Αν με σταματούσε κάποιος στο δρόμο πριν πάω στο μαγαζί και μου έλεγε, “Φίλε, έχω δυο εισιτήρια για Αυστραλία και έτοιμη δουλειά, θέλεις να έρθεις;” Θα έφευγα. Σίγουρα θα έφευγά….
Κι έτσι πάνω σ’ αυτήν τη σκέψη έγραψα τα καγκουρό…
Τελικά, εκείνο το Live, νομίζω ότι είμαι ο μόνος που το θυμάται! Χαχαχαχα
Και που το θυμάμαι, μάλλον το οφείλω στα καγκουρό!!!
Πατήστε ΕΔΩ για να κατεβάσετε το τραγούδι!
Δείτε το video στο youtube…