Ο προβληματισμός μου γι αυτό το “τείχος” με βασανίζει εδώ και καιρό. Φοβάμαι, ότι αυτό το “μουσικό τείχος” είναι σαν το Σινικό, τεράστιο… Αυτό, το τεράστιο “τείχος” χωρίζει τη μουσική και όσους ασχολούνται με αυτήν σε δύο μέρη:
Στο ένα μέρος είναι όλα όσα υπήρχαν πριν την ανέγερση του: Δισκογραφία, εταιρίες, παραγωγές δίσκων, δημιουργία επωνύμων, εμφάνιση καινούριων τραγουδιστών (φίρμες, σε όλα τα είδη μουσικής)…
Στην άλλη πλευρά του, είναι όλα όσα θα έρθουν (ή δεν θα έρθουν), το μέλλον δηλαδή της μουσικής…
Εντάξει, όσοι πρόλαβαν και γίνανε “επώνυμοι” (λίγο ή πολύ, δεν έχει σημασία) θα επιβιώσουν. Κι απ’ αυτούς όμως, όχι όλοι, μόνο όσοι καταλάβουν ότι και τα δικά τους “δεδομένα” άλλαξαν…
Μέχρι εδώ καλά, σχετικά… όπως είπα και στην αρχή, να μην ξεχνάμε το σχετικά…
Σκέψου όμως ένα εφιαλτικό σενάριο:
Από σήμερα και μετά, να μην ξαναγίνει κανένας νέος δημιουργός γνωστός στο Πανελλήνιο, να μην γίνει κανένας καινούριος δημιουργός “επώνυμος”, να είμαστε αναγκασμένοι να ακούμε αυτούς που “πρόλαβαν” να γίνουν επώνυμοι, για όλη την υπόλοιπη ζωή μας… και εμείς και τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας… Χμ, εντάξει, ομολογώ ότι το παρατράβηξα λίγο…
Κείμενο από το: “Περάστε την πρώτη του μηνός” – Μάρτιος 2014